Avrupa Ekonomik Topluluğu’nun Avrupa Birliği’ne dönüşümünün temelini hazırlayan, Almanya ile Fransa arasında 1963 yılında imzalanan Elysee anlaşmasının 50.nci yıldönümü geçtiğimiz gün şatafatlı şekilde kutlanmıştır. Avrupa’daki güç dengesinin aynı kararlılıkla devam ettiğini simgelemesi bakımından, düzenlenen tören geniş ilgi uyandırmıştır. Ancak gözden kaçırılan, üzerinde durulmayan nokta, anlaşmanın sadece iki ülke arasında bir yakınlaşma olmanın ötesinde tüm avrupaya model oluşturacak, sınırları açacak, önyargıları ve ayırımcılığı aşacak tarihi bir adım oluşturmasını hedef öngörmüş olmasıdır. Elli yıl sonra bu hedefin ne durumda olduğuna bakıldığında, manzara umut verici görünmemektedir. Avrupa Birliği’nin giderek içine kapanan, belli bir dinin değerlerini benimseyen ülkelerin oluşturduğu , sınırlarını Schengen uygulamalarının belirlediği dışa kapalı bir kale olmaya yöneldiği görülmektedir. Avrupa içinde serbest dolaşım öngörüsünden Meriç nehri boyunca bir tel örgü inşasına ulaşılmıştır. Avrupa Birliği kavramının eski ulusal alışkanlıkları da geride bırakarak, ulusal çıkarların kıtasal, hatta küresel çıkarlar potasında ahenkleştirilmesi yolunu açacağı beklentisi de gerçekleşmemiştir. Eski alışkanlıkların ve ayırımcı yaklaşımın güncel son örneği Mali’de tekrar su üstüne çıkmıştır. Birliğin kendi içindeki ayırımcı, kale yaklaşımı, Mali macerasında ileri sürülebilecek gerekçelerin inanırlığını ve güvenirliğini baştan ortadan kaldırmıştır. Elysee anlaşmasının 50.ci yılının Avrupa Birliği ideallerinin güncellenmesinde, yapılan ayırımcılığın düzeltilmesinde, siyasi güç dengesi oluşturma çabalarının yerini eşit ve çoğulcu temsile dayalı bir çıkar birliğine bırakmasında yeni bir başlangıç olması tüm Avrupa için yarar sağlayacak, AB’yi avrasya’ya açacak, ekonomik darboğaza bir çıkış getirebilecek ve saygınlık kazandıracak bir gerekliliktir.